Herkenbare uitspraak?
Dit soort interacties hangen vaak samen met die gesprekken waar je tegenop ziet en waarna je er moe van naar huis naar gaat. Mensen die klagen. 'Ja, maar..'
'Als mijn partner nu eens normaal doet, dan kan ik weer verder met mijn leven'
Klagers
In de wandelgangen gaat het dan vaak over 'klagers': mensen die naar iemand anders wijzen -en zich geen eigenaar voelen van de oplossing.
Maar besef dat het niet gaat om individuele eigenschappen. Hij/ zij is geen klager. Het klagen ontstaat in de interactie met jou! (of in jouw behandelsetting). Ergens ontstaat de verwachting dat de 'expert' (jij dus) met een pasklare oplossing komt.
'U hebt er toch voor geleerd?'
Maar wat als de 'expert' het ook niet weet? Iedereen is anders; pasklare oplossingen sluiten meestal niet aan. De kans dat het advies van een professional ook echt past, is daarom klein.
Daarentegen is de kans om als professional gedemoraliseerd te raken in zo'n interactie, groot. Wat je ook zegt en doet, hoe hard je ook je best doet -niets lijkt te helpen. Maar als je ongevoelig raakt voor de roep van de ander, zal hij dit zeker laten merken! En zo dreigt het einde zoek te raken.
Professionals hebben de schone taak om ervoor te zorgen dat het eigenaarschap van de oplossing zoveel mogelijk bij de cliënt komt te liggen. Het doel is dat jouw gesprekspartner beseft hoe hij zijn sterke kanten en vaardigheden in kan zetten om vooruit te komen -richting zijn eigen gewenste situatie.
Hoe doe je dat?
Leef je in. Als je zelf geen oplossing voor een probleem kan vinden maakt dit je afhankelijk van oplossingen van buitenaf. En dat voelt erg zwaar omdat je controle verliest. De lijdensdruk is daarom dan ook vaak hoog bij mensen die niet weten hoe ze zelf het tij kunnen keren.
Als professional is het daarom belangrijk om veel erkenning te geven. De worsteling te zien. Bijvoorbeeld door gevoelsreflecties te geven en door stil te staan bij wat de cliënt al deed en doet om zich staande te houden (copinsvragen).
'Dat moet wel erg zwaar voor je zijn. Wat heb je tot nu toe al gedaan om je hoofd boven water te kunnen houden?'
Na het geven van erkenning komt er (hopelijk) ruimte voor de switch naar eigen doel en gedrag.
'Begrijp ik dat je het eigenlijk anders zou willen? Hoe dan?'
Stel je vragen op zo'n manier dat jouw gesprekspartner (hopelijk) merkt dat hij/ zij zelf kan bijdragen aan verandering.
"Stel dat je partner niet doet wat je wilt, -want kun je dan minstens zelf anders doen? '
'Wat kun je minstens doen om de medicatie die je gebruikt, nog beter te laten werken?'
'Wat wil je samen in deze situatie bereiken?'
'Wat zal voor jou een eerste teken zijn waarin je merkt dat je grip op deze situatie krijgt?'
'Stel je zou het voor het zeggen hebben in deze situatie, wat zou het eerste zijn wat jij zou doen?'
'Wat moet er nog onderzocht of besproken worden om verder te kijken naar wat belangrijk voor je is?'
Comentários